|
|||
21 januari 2020 - De tijd van de mandarijnen
Janke Jellema schrijft een levensboek voor Fatima Benmoussa. Dit is een fragment.
Ik heb geen herinneringen aan mijn opa en oma van mijn vaderskant. Mijn tante zorgde voor mijn vader, zijn ouders waren al overleden, deze heb ik nooit gekend. Ik weet alleen dat ik vernoemd ben naar mijn oma, Fatima. Mijn opa handelde in granen, van stad naar stad en mijn oma was huisvrouw. Dit was in de jaren ‘30/‘40 en opa was zakenman. In welk jaar ze zijn overleden, weet ik niet. Van mijn moeder ken ik oma alleen, zij was weduwe. Mijn oma heeft mijn moeder, mijn tante en mijn oom gekregen, zij heeft hard gewerkt voor de kinderen, ook buitenshuis. Toen mijn oma drie maanden zwanger was van mijn moeder, is mijn opa namelijk overleden. Mijn moeder heeft haar eigen vader nooit gekend, mijn tante wel, maar mijn moeder niet. Ik kan mij niet herinneren wat er gebeurd is. Mijn moeder was de jongste van de drie, en de liefste! Mijn moeder heeft ook weinig herinneringen aan haar vader, ja, mijn opa gaf als leraar les, aan de Koranschool, les aan de kinderen.
Toen mijn oma overleed was ik negen jaar, ik herinner het mij nog goed. Aan haar heb ik goeie herinneringen. Ik was haar enige kleinkind en zij was gek op mij en ik op haar. Ik logeerde graag bij haar. Ik was een verwend kindje en ik wilde dan bij oma blijven slapen. Ook kreeg ik centjes van haar. Ik praat met jou alsof het net is gebeurd, ik heb echt levendige herinneringen. Zij was wel al een oudere vrouw, zij liep moeilijker, ze kon moeilijk zien, de trap af enzo. Ze is wel gestorven van ouderdom, maar de leeftijd weet ik niet. Oma lag op bed, ik weet niet welke ziekte, maar ik herinner me dat ik naast haar op haar bed zat. Als ik uit school kwam, was mijn moeder bij haar en dan ging ik ook naar haar toe.
Het was de tijd van de mandarijnen, een soort lente. Mijn vader had mandarijnen gekocht. Ik ben klein en ik pak de mandarijnen uit mijn zakken en ik loop naar haar bed en ik spring erop. Eerst praten en een kusje en dan bied ik haar een mandarijntje aan.
“Oma, wil jij mandarijnen?”
“Ja”, zegt oma. Ik schil de mandarijnen en geef ze haar te eten, teentje voor teentje.
Reacties op De tijd van de mandarijnen
| Naam | Bericht |
Reageer op De tijd van de mandarijnen
<<< Overzicht
