|
|||
08 oktober 2019 - Haken in de pauze
Kim Voogt schreef een levensboek voor de Kaapverdiaanse Maria Andrade.
Dit is een fragment.
We hadden in die tijd een Kaapverdiaanse buurvrouw die in de zorg werkte. Ik werkte vier jaar bij Wimpy en toen zij vroeg of het misschien iets voor me zou zijn om ook in het bejaardenhuis te gaan werken, leek me dat wel wat. Het bleek een goede stap: ik heb er zevenentwintig jaar gewerkt, allerlei taken gehad en van alles meegemaakt, tot ik stopte met werken toen ik zestig was.
Het leukst was de tijd in de Wilgenplas, met m’n collega’s S., M. en M. Met hen was het echt gezellig en maakte ik heel wat mee. Zo zei M. een keer tegen me: “Ga jij maar zitten dan ga ik een rondje met je rijden” En toen zat ik dus in een rolstoel een sjeesde zij met me door de gangen van het tehuis.
Ik heb daar echt overal gewerkt, in de linnenkamer en de kantine, in de winkel en in de broodkamer. Als je daar stond, was je daar de hele dag mee bezig. We moesten het brood verzorgen voor drie verdiepingen en dat deden we één voor één. We moesten goed opletten want er waren heel veel mensen die een speciaal dieet volgden. Sommigen moesten vetarm beleg krijgen, anderen zoutloos, weer anderen hadden suiker, enzovoort. We smeerden alle boterhammen en we hadden grote machines om zelf de worst en de kaas te snijden. Als we alles hadden gesmeerd, legden we het op de karren, precies in de volgorde van de kamers en bedden die we tegenkwamen op de gang. Twee rijen, één voor de linkerkant en één voor de rechter. En dan gingen we met de kar in de lift naar boven en deelden we de pakketjes uit. En daarna weer naar beneden. Begonnen we opnieuw voor de volgende verdieping. Het was altijd leuk om in de broodkamer te werken!
En de pauzes waren ook leuk. Veel kletsen met S. en M., maar ook haken. Oh, we hebben wat afgehaakt. We propten onze lunch naar binnen zodat we snel weer verder konden met haken. Tassen vol met tafelkleedjes en spreien hebben we gehaakt.
Met S. heb ik heel wat avonturen beleefd. Op een keer zei ze: “Kom, gaan we naar boven, kijken of we mooie plantjes kunnen vinden!” Op de bovenste verdieping kwamen wij nooit, daar woonden geen mensen die onze zorg nodig hadden. Maar er stonden wel plantjes. Ik zei tegen haar: “Nee joh, dat is toch pikken?!”
Maar S. zei: “Nee, bij planten is dat niet zo. God heeft het zo bedacht, dat als je ze ergens anders weer in de aarde zet, ze groot en sterk gaan groeien en bloeien, dus dan is het geen stelen.” Dus gingen we met z’n tweeën met de kar de lift in naar boven. We vonden een mooie plant, wikkelden hem in wat papier en zetten hem op de kar en gingen de lift weer in. En toen stopte de lift ermee. We zaten vast. En waren doodsbenauwd dat we gesnapt zouden worden toen de monteur er bij kwam en de cheffin. Maar ze kregen de lift weer aan de praat en niemand lette op de plant. Het plan was gelukt, maar het was wel spannend!
Het waren fijne collega’s, vriendinnen op de werkvloer eigenlijk. We konden over alles met elkaar praten, niemand werd raar aangekeken, ieder mocht z’n verhaal doen. We waren echt vertrouwd met elkaar. Bijzonder toch, een Kaapverdiaanse, en Turkse en een Joegoslavische die elkaar vinden in Nederland en zo’n hechte band met elkaar krijgen.
Ook met M. heb ik wat afgekletst. Samen met S. gingen we vaak even ‘gluren’: als er een bewoner was overleden en de nabestaanden de inboedel niet wilden hebben, zetten ze dat vaak aan de straat. Zonde toch! Dus dan gingen wij met z’n drieën even kijken of er iets moois voor ons bij stond. Heb er heel wat mooi kristalwerk van meegenomen!
Reacties op Haken in de pauze
| Naam | Bericht |
Reageer op Haken in de pauze
<<< Overzicht
