|
|||
19 september 2019 - Op blote voeten in de sneeuw
Louisa Ofide schrijft een levensboek voor haar moeder (72) die is geboren in Papoea-Nieuw-Guinea. Dit is een fragment.
Eind 1962 landde het vliegtuig op Schiphol in Nederland. Met gemengde gevoelens, van verdriet en spanning, stapte ik met mijn pleegouders en pleegzussen en –broers uit het vliegtuig. Op mijn sandalen stapte ik met blote voeten in de sneeuw. Het fenomeen sneeuw was nieuw voor mij. Ik kende het alleen van de bergtoppen in mijn land West-Papoea. Ik ben geboren in Enaratoli Wisselmeren, een land met hoge bergen en rivieren met watervallen. Mijn ouders waren boeren en hadden een groot stuk land waar ze veel verbouwden. Daarom kende ik sneeuw alleen maar van bergtoppen. En nu ik aankwam in Nederland stapte ik echt in de sneeuw. Wat een beleving. Het was voor mij een hele stap van een warm land waar ik veel op blote voeten liep naar een koud land met sneeuw. Het was erg koud, want ik had alleen een jurkje en een vestje aan en liep met blote benen en blote voeten in sandalen. Door het verdriet om mijn broer Petrus kon ik niet echt genieten van mijn reis naar Nederland. Ook wist ik niet waar mijn pleegouders zouden gaan wonen.
Waar vandaan ben ik gevlucht naar Nederland?
Op het eiland Biak moest ik eind 1962 mijn pleegouders helpen met het huis schoonmaken en tassen inpakken omdat we moesten vluchten voor de oorlog die zou uitbreken. Ik wist niet zeker of ik mee mocht. Mijn pleegouders hadden van koningin Wilhelmina het bevel gekregen alleen hun bloedeigen kinderen mee te nemen. Mijn pleegvader had op het laatste moment een telegram gestuurd naar het koningshuis met een opgesteld adoptiedocument. Hiermee had hij mij geadopteerd en mocht ik mee met mijn pleeggezin. Ik dacht meteen aan mijn broer Petrus, die ook mee zou gaan met zijn verzorggezin. Maar door omstandigheden zijn zij alleen vertrokken en hebben mijn broer achtergelaten. Ik ben hier tot op de dag van vandaag erg verdrietig over.
Voordat ik door het pleeggezin werd geadopteerd, heeft mijn broer Petrus voor me gezorgd. Ik was een kleuter van nog maar vier jaar toen Petrus me optilde toen we moesten vluchten omdat ze ons huis in brand hadden gestoken. Ik mocht van Petrus niet achterom kijken, maar ik deed het toch. Ik hoorde veel mensen gillen en ook mijn ouders schreeuwen. Zij konden niet op tijd het huis uitrennen en zijn bij de brand omgekomen. Sindsdien zorgde Petrus voor mij.
Reacties op Op blote voeten in de sneeuw
| Naam | Bericht |
Reageer op Op blote voeten in de sneeuw
<<< Overzicht
