|
|||
08 december 2020 - Hans - Ees de Winter
Hans is onverwachts overleden. Hij is oud geworden, maar niet stokoud. Een einzelgänger was hij. Woonde na de dood van zijn ouders alleen in het ouderlijk huis. Horlogemaker wilde hij worden, net als zijn vader. Dat mocht niet. Zijn oudste broer zat al in de zaak. Hans ging naar de zeevaartschool. Hij monsterde aan op een Zweeds vrachtschip. Ieder jaar was hij een paar maanden met verlof thuis. Dan hielp hij klokken en horloges repareren. Na tien jaar bleef de stuurman definitief aan de wal. Zijn vader moest door parkinson zijn werk geleidelijk aan opgeven. Hans bouwde de zaak uit. Van heinde en verre kwamen de mensen met hun kapotte antieke klokken en horloges. De gewezen zeeman werkte hard. Hij las veel over zijn vak en bezocht musea in heel Europa. Een stille, stugge man. Zo kwam hij over. Zijn broer, die minder vakbekwaam maar sociaal vaardiger was, sprak met de klanten.
Hans en zijn broer Dick waren ouder dan ik. Onze moeders waren zussen. Dick vroeg me of ik wilde helpen het huis van zijn broer leeg te ruimen. Ik was een van de weinigen die bij Hans over de vloer kwamen. Hij wist veel van de familiegeschiedenis. We lazen dezelfde boeken. De vogels in zijn tuin. Feyenoord. Daar spraken we geanimeerd over. Was er een ander bij of op een verjaardag, dan zei hij alleen het hoogst nodige. Zoals: 'Appelsap alstublieft,' of 'Ik ga maar weer eens op huis an.'
Onder in een kast vond ik een stapel mapjes en enveloppen met oude foto's. Een guitig kereltje in een gebreid pakje. Twee broertjes in een schoolbank. Een voetbalteam, Hans boven op de doellat. In plusfour op de kermis. Foto's van en op schepen. Tientallen portretten van hem, met een zelfontspanner genomen. In wit overhemd, blote bast, voor de mast, op bed, naast andere zeelui, languit in een makkelijke stoel... In een bordeauxrode map zat een grote zwartwit foto van een stralende Hans die zijn arm om een meisje had geslagen dat smoorverliefd naar hem opkeek.
Ik riep Dick erbij. 'Ik ken die foto niet,' zei hij. 'Het zal zijn Zweedse vriendin wel zijn.'
'Zweedse vriendin?'
'Hij heeft haar in Stockholm ontmoet. Wilde met haar trouwen en in Zweden gaan wonen. Maar moeder maakte zo'n stennis, dat hij ervan afzag.'
'Dat wist ik niet,' zei ik. 'Heftig.' Het meisje van Hans, een brunette, had grote donkere ogen en slagen in haar kort geknipte haar. In haar oren droeg ze kleine glinsterende steentjes.
'Hij wilde ook niet meer terug naar zee. Ik heb hem toen gevraagd in de zaak te komen.' Dick wreef met zijn handen over zijn gezicht. 'Hans deed zijn werk met passie, maar joviaal en vrolijk als vroeger was hij nog slechts zelden. Later verweet ik mezelf dat ik niet tegen moeder in gegaan ben. Dat ik opgelucht was dat hij ook in de zaak kwam.'
De foto's van hem na de tijd op zee zijn door anderen gemaakt op familiefeestjes en in zijn werkplaats. Eén selfie nog, gemaakt in de zomer voor zijn dood, vond ik tussen tientallen foto's van zijn uitbundig in bloei staande tuin. Met zijn ogen net boven de rand van de schutting kijkt hij me aan. De zon weerkaatst op de kale kop. Je voelt dat hij op zijn tenen staat.
Rijsoord, december 2020
Reacties op Hans - Ees de Winter
| Naam | Bericht |
Reageer op Hans - Ees de Winter
<<< Overzicht
